ดาริอุส บรูตุส เป็นจอมพล
แม้หากกล่าวถึงเขากับมนุษย์จากต่างแดน อีกฝ่ายอาจไม่รู้จัก ทว่าเมื่อใดที่การสนทนานั้นเกิดขึ้นในฮอลเมีย คงไม่เรียกว่าการพูดเกินเลยหากจะกล่าวว่าเมื่อพูดถึงจอมพล ย่อมต้องหมายความถึงดาริอุส บรูตุส
ตระกูลบรูตุสที่ให้กำเนิดดาริอุสเป็นหนึ่งในกลุ่มขุนนางชั้นสูงสุดของฮอลเมีย หากสืบสายสกุลกลับไปได้ไกลพอ จะพบว่าย้อนไปได้ถึงครั้งก่อตั้งราชวงศ์เลยทีเดียว เมื่อถือกำเนิดในฐานะบุตรชายคนโต เขาจึงมีพันธะโดยกำเนิด เกิดมาเพื่อต่อสู้ชี้นำผู้คน ในการสงครามคราแรกของเขาเมื่อราวอายุสิบขวบปี เขามีนายทหารชาญศึกผู้ได้รับเลือกจากอัศวินรับใช้ตระกูลบรูตุสติดตามเข้าสู่สนามรบในฐานะผู้ให้คำแนะนำ ทว่าเพียงชั่วพริบตา เด็กชายในยามนั้นกลับมอบอำนาจสั่งการทหารห้าสิบนายให้แก่อัศวินผู้นั้น
กล่าวได้ว่าดาริอุสในวัยเยาว์รู้สึกได้ถึงภาระรับผิดชอบต่อการควบคุมชีวิตของนายทหารใต้บังคับบัญชาแม้เพียงคำสั่งเดียว หลังจากนั้นเขาจริงบากบั่นอุตสาหะร่ำเรียนโดยไม่เคยแสดงถึงความย่นระย่อต่อหน้าที่ตน ไม่เพียงจะฝึกฝนฝีมือการรบและการกลยุทธ์การศึกไปจนถึงการวิเคราะห์อย่างคร่ำเคร่ง เขายังทำงานร่วมกับนายทหารชั้นล่างเพื่อสัมผัสและเข้าใจนิสัยของผู้คนที่เขาต้องบัญชาการ เขาสนทนากับคนเหล่านั้น ทานอาหารจากหม้อเดียวกัน และจดจำความสำเร็จใดของผู้คนเหล่านั้นโดยมิได้แสดงถึงความรังเกียจต่อความต่ำต้อย แม้ว่าตนจะเป็นบุตรแห่งขุนนางชั้นสูงก็ตามที
ในช่วงเวลานั้นนับว่าเขาเป็นขุนนางที่แปลกประหลาดนัก กล่าวได้ว่ากระทั่งผู้ติดตามของดาริอุสเองก็มิได้ชมชอบเรื่องราวเหล่านี้นัก
ทว่าในทางกลับกัน ความนิยมของดาริอุสในหมู่ทหารทั่วไปนั้นนับว่าสูงยิ่ง
ต่างจากขุนน้ำขุนนางทั้งหลายที่ปฏิบัติต่อทหารทั่วไปเสมือนดั่งเบี้ยหมากใช้แล้วทิ้ง ดาริอุสผู้ใช้ชีวิตในคราบทหารทั่วไป เข้าร่วมสงครามและประสบอันตรายไปพร้อมกันนั้นกล่าวได้ว่าเป็นที่ต้อนรับจากเหล่าทหารผู้น้อยทั้งหลายอย่างยิ่ง
ดังนั้น เมื่อทหารทั้งหลายได้ร่วมรบใต้บัญชาการของดาริอุส พวกเขาจึงแข็งแกร่งขึ้นจนน่าหวาดกลัว ภายใต้บังคับบัญชาจากแม่ทัพคนอื่นที่ทหารทั้งหลายอาจถอดใจแก่ความปราชัยภายใต้อัคคีแห่งศัตรู ทว่าเมื่อได้อยู่ใต้บังคับบัญชาของเขา ทหารเหล่านี้จะยังคงสู้ต่อไปอย่างบ้าคลั่ง ทั้งยังพลิกกลับสถานการณ์ทั้งหลาย นำชัยมาสู่ฮอลเมียได้ในที่สุด
ก่อนจะรู้ตัว ดาริอุสก็ถูกขนานนามว่าเป็นแม่ทัพที่เก่งกาจที่สุดแห่งฮอลเมีย และได้ดำรงตำแหน่งจอมทัพแห่งฮอลเมียเสียแล้ว
จอมทัพแห่งฮอลเมียนับเป็นตำแหน่งสูงสุดในสายการทหารที่ได้รับมอบอำนาจควบคุมกองทัพโดยเบ็ดเสร็จเด็ดขาด พระราชทานยศโดยองค์ราชาแห่งฮอลเมีย นับเป็นตำแหน่งสูงส่งที่หากไม่มีผู้มีความสามารถเหมาะสม ตำแหน่งนี้จะตกเป็นของพระราชา
บางคนอาจกล่าวว่าความยิ่งใหญ่ของดาริอุสเข้าใจได้ง่ายดายเพียงนั้น
ทว่ากระทั่งผู้ยิ่งใหญ่เพียงใด ก็ยังพ่ายแพ้ให้แก่สังขารอันร่วงโรย
“ให้ผู้ชราโง่เขลาเช่นข้าพระองค์ประดับมาลาแห่งเกียรติยศนี้ไว้ตลอดกาลก็ไร้ซึ่งผลสัมฤทธิ์ใดพ่ะย่ะค่ะ”
ผ่านไปแล้วห้าปีนับจากวันที่ดาริอุสกล่าวเช่นนั้นและสละตำแหน่งจอมพลมอบคืนสู่องค์ราชา กล่าวโดยสั้น เขาต้องการสละตำแหน่งสูงส่งเพราะคิดว่าตนเองแก่ชราและอ่อนแอเกินไปแล้ว
แน่นอน ยามนี้เส้นผมเขากลายเป็นสีดอกเลาและริ้วรอยสลักลึกบนใบหน้าเป็นหลักฐานยืนยันแก่สังขารที่ร่วงโรย
ทว่าแม้จะเป็นดังนั้น ครั้งเมื่อเหล่าขุนน้ำขุนนางทั้งหลายในฮอลเมียได้ยินคำกล่าวนี้ ล้วนแต่ก็สับสนงุนงงกันจนถ้วนหน้าว่าบุรุษผู้นี้กำลังกล่าวเรื่องไร้สาระใดกันแน่
รูปร่างของดาริอุสยามเดินเหินในชุดเกราะสง่างามและมีเส้นผมขาวสะบัดไหวตามลมนั้นมิใช่ภาพของผู้ชราเปราะบางแม้แต่น้อย เป็นเพราะการฝึกฝนในทุกๆ วันและยังมีความมีชีวิตชีวาที่ปรากฏท่วมท้นจากทั่วร่าง ทำให้ผู้คนคิดไปเช่นนั้น
กระทั่งยามนี้ผ่านมาแล้วห้าปีก็ยังมิได้เปลี่ยนไปแม้แต่น้อย หลังดาริอุสละทิ้งภาระหน้าที่หนักหน่วงในฐานะจอมพลแล้วก็ท่วมท้นด้วยพลังงานที่ทำให้เหล่าสหายเก่าแก่พากันเอ่ยว่าราวกับเขาดูเด็กลงอีกหลายปี อย่างไรก็ย่อมสมเหตุสมผล เพราะเมื่อยังเป็นจอมพล เขาทำได้เพียงฝึกฝนร่างกายตนเองและกองทัพส่วนตัวได้เพียงในยามว่าง ทว่ายามนี้เมื่อได้รับการปลดปล่อยจากห้องแคบๆ ในพระราชวังก็สามารถกระทำได้เต็มที่
เห็นเช่นนั้น เหล่าผู้ใต้บังคับบัญชาที่ใกล้ชิดล้วนเอ่ยเป็นเสียงเดียว
“ข้าคิดว่าผู้นั้นคือจอมพลเพียงหนึ่งเดียว”
ทุกคนล้วนแต่เห็นด้วยกับความคิดนี้
บุรุษนามดาริอุสก็เป็นคนเช่นนี้
วันนี้ก็เช่นเดิม ดาริอุสเปลือยกายท่อนบน ฝึกตวัดดาบไม้อยู่ในสวนคฤหาสน์ พ่อบ้านชราก็เดินเข้ามา
“นายท่าน แขกมาถึงแล้วขอรับ”
ดาริอุสตวัดดาบครั้งสุดท้าย ผ่อนลมหายใจหนักแน่น
“ขอคิดก่อน เชื่อว่าวันนี้ข้ามิได้นัดหมายใครไว้มิใช่หรือ ใครเป็นผู้มาเล่า? ”
ดาริอุสปักดาบไม้ลงดิน หยิบเสื้อที่แขวนเอาไว้บนต้นไม้ใกล้ๆ และเช็ดเหงื่อที่ไหลท่วมร่าง
“เพียงคนไร้มารยาทผู้หนึ่งที่มาเยือนโดยไม่นัดหมายล่วงหน้า ทว่าข้าน้อยยังต้องขอมาสอบถามท่านเพื่อยืนยันขอรับนายท่าน เช่นนั้นโปรดให้ข้าน้อยจัดการพวกเขาเองเถอะขอรับ”
ดาริอุสร้องเรียกพ่อบ้านที่ก้มหัวถอยจากไป ตั้งท่าจะกลับไปหาผู้มาเยือน
“เดี๋ยว มีเรื่องอะไรเล่า? ”
พ่อบ้านคนนี้รับใช้ตระกูลบรูตุสมายาวนาน แม้จะมีความสัมพันธ์เป็นนายบ่าวทว่าก็ยังนับเป็นเพื่อนในวัยเด็กของดาริอุส ดาริอุสเดาว่าผู้มาเยือนย่อมต้องมีนิสัยไม่น่าพึงพอใจที่พอบ้านเขารู้จักดี
“เข้าใจแล้ว พวกนั้นมาหรอกหรือ? เช่นนั้นช่วยไม่ได้ นำทางพวกเขาไปที่ห้องหนังสือเถอะ”
ได้ยินดังนั้นพ่อบ้านเอ่ยเตือนดาริอุส
“นายท่าน แม้ข้าน้อยจะทราบว่าเป็นการยุ่งไม่เข้าเรื่อง ทว่าการคบหากับคนชั้นต่ำเช่นนั้นจะทำให้ชื่อท่านแปดเปื้อน…”
“ข้าทราบว่าเจ้าอยากพูดอะไร ทว่าคนพวกนี้เองก็จำเป็นเช่นกัน”
พ่อบ้านยังดูไม่พอใจนัก ทว่าหากผู้เป็นนายกล่าวถึงเพียงนี้แล้ว การเข้าไปยุ่มย่ามของตนย่อมกลายเป็นอวดดี พ่อบ้านจึงก้มศีรษะลงต่ำแล้วจากไป
เช็ดเหงื่อเสร็จแล้วดาริอุสก็เปลี่ยนเสื้อเปียกๆ ออก มุ่งหน้าไปยังห้องหนังสือที่ผู้มาเยือนรออยู่แล้ว
ห้องหนังสือนี้ถูกสร้างไว้ในส่วนแยกจากคฤหาสน์เพื่อให้สามารถตั้งสมาธิอ่านและเขียนได้อย่างเต็มที่ รวมไปถึงการรับแขกที่ไม่อาจพบปะได้อย่างเปิดเผยอีกด้วย
เขาเดินผ่านประตูที่ถูกออกแบบให้ดูเคร่งขรึม เห็นแขกสองคนมารออยู่แล้ว
ดาริอุสนั่งลงบนเก้าอี้กลางห้องด้วยสีหน้าใจเย็นขณะกล่าว
“ทำให้พวกเจ้ารอหรือไม่? ”
คนแรกที่ดึงดูดความสนใจคือสตรีร่างสูงที่มักถูกเข้าใจผิดว่าเป็นบุรุษ นางมัดผมสีแดงขึ้นสูงเป็นหางม้า เนื่องจากสวมชุดบุรุษ คราแรกที่มองจึงเข้าใจผิดว่านางเป็นหนุ่มน้อยคนหนึ่ง ทว่าเมื่อมองช่วงอกแล้วกลับชัดเจนในความเป็นสตรียิ่ง ยามที่นางก้มหัวเคารพดาริอุสที่เข้ามาถึง ทรวงอกนางก็สะท้านน้อยๆ ราวกับผลไม้ลูกใหญ่จากแดนใต้ ทว่าสายตาของดาริอุสกลับปราดผ่านมันไป จ้องมองคนข้างกายนาง
“ไม่เลยขอรับ เป็นข้าเสียอีกที่ต้องขออภัยใต้เท้าที่มาเยือนอย่างกะทันหัน”
ผู้ที่ค้อมศีรษะเอ่ยคือหนุ่มน้อยรูปงามผู้มีบรรยากาศราวกับของเล่นหรือชู้รักของเหล่าสตรีชั้นสูง
ในดวงตาเขามีแววอันตรายดีดดิ้นคล้ายเส้นด้ายบางๆ เส้นหนึ่ง ผมหน้าม้าสีน้ำตาลเข้มปรกอยู่บนหน้าผากขาวและใบหน้างดงาม บนร่างกายบอบบางยามยืนดูไม่มั่นคงสวมผ้าคล้ายโทกาของชาวโรมันโบราณพันรอบกาย ทับด้วยทูนิคคล้ายเสื้อแจ็คเก็ต คลุมมิดจนถึงเท้า
“ตูตู ข้าทราบดีว่าเข่าเจ้าไม่ดี ไม่ต้องฝืนตัวเองไป นั่งลงเถอะ”
“เช่นนั้นขอรับความใจกว้างของท่านแล้ว”
เมื่อหนุ่มน้อยรูปงามนามตูตูกล่าว สตรีผู้นั้นก็เดินอ้อมหลังเขาไปอย่างนุ่มนวล ย้ายรถเข็นไม้ที่จอดเอาไว้ ขยับมาให้เขาได้นั่ง
ทันทีที่ตูตูนั่งลงบนรถเข็น ผ้าที่พาดอยู่บนบ่าก็ร่วงลงโดยไม่ลังเล
ดังนั้นแขนสองข้างที่ซ่อนอยู่ใต้ผ้าจึงปรากฏ
ไม่ใช่ หากพูดให้ชัดเจนยิ่งกว่านั้น จึงปรากฏให้เห็นว่าเขาไร้แขนทั้งสองข้างตั้งแต่ช่วงไหล่ลงมา สิ่งเดียวที่อยู่ตรงแขนเสื้อทูนิคคือความว่างเปล่า มันแกว่งไกวช้าๆ ตามการเคลื่อนไหว
สตรีผู้นั้นหยิบผ้าขึ้นคลุมไหล่ให้เขาอีกครั้ง จากนั้นยืนอยู่ด้านหลังตูตูอย่างเงียบงัน
เพราะนางมิใช่สิ่งใดนอกเสียจากข้ารับใช้ของตูตู กระทั่งดาริอุสจึงมิได้เสนอให้นางนั่งเก้าอี้ เฉกเช่นนางไร้ตัวตน
“มิใช่หายากนักหรอกรึตูตู? เจ้ามาเยือนคฤหาสน์ข้าเช่นนี้”
“ขออภัยเป็นอย่างสูงขอรับ ให้ผู้อื่นต้องประสบเหตุไม่สะดวกเช่นนี้ข้าอับอายนัก”
เขามีมารยาทสูงส่งเกินกว่าที่ภาพลักษณ์ปรากฏอยู่มาก ทว่าดาริอุสมิได้เห็นว่าแปลกอะไร ดูอย่างไรก็เป็นเพียงเด็กหนุ่มรูปงามผู้หนึ่ง ทว่าอายุมิได้เหมาะสมกับภายนอกแม้แต่น้อย ดาริอุสสงสัย
สำหรับดาริอุสที่เป็นขุนนางขั้นสูง การรู้จักกับคนน่าสงสัยไม่รู้หัวนอนปลายเท้าเช่นนี้ เริ่มต้นจากตอนที่ลูกน้องออกไปเมามายแล้วเกิดไปหาเรื่องทะเลาะกับสตรีที่ยามนี้รับใช้ตูตู
ทหารห้านายหาเรื่องจับผิดนาง แม้จะเมามาย ทว่าอย่างไรคนก็ยังผ่านการฝึกฝนจากดาริอุสมาโดยตลอด ทว่านางกลับสามารถจัดการเอาชนะทหารทั้งห้าได้ในพริบตา ยามนั้นดาริอุสเพิ่งจะมาถึงจึงได้ยินเรื่องราวเมื่อพยายามควบคุมสถานการณ์
เมื่อดาริอุสสนใจฝีมือนาง จึงได้เชิญนางมาดื่มชาโดยอ้างว่าเพื่อขอโทษแทนลูกน้องตน กลับเป็นตูตูผู้นี้ที่นางแนะนำว่าคือผู้เป็นนาย
คราวแรกดาริอุสมิได้สนใจสิ่งใดอื่นนอกจากฝีมือนาง ทว่าเมื่อได้คุยกับตูตูที่ร้านน้ำชา ความสนใจเขาพลันเปลี่ยนไปหาตูตูแทน ความสามารถในการตัดสินและรับรู้สถานการณ์จากในทุกถ้อยคำของอีกฝ่ายหนึ่ง และความรู้กว้างขวางครอบคลุมถึงธรรมเนียมและมารยาทที่ดาริอุสไม่เคยได้ยินมาก่อน
ทว่าสิ่งที่ดึงดูดความสนใจของดาริอุสมากที่สุดในตัวตูตูคือเส้นสายความสัมพันธ์ส่วนตัวที่กว้างขวางในสังคมมืด และความเข้าใจในตัวมนุษย์ของเขาโดยไม่เกี่ยงอาชีพ
ราวกับลูกน้องข้าติดกับของคนผู้นี้เสียแล้ว ดาริอุสรู้สึกตัว
เขาจงใจขายความสามารถในการแก้ปัญหาและปัญญาเขาแก่ข้าเช่นนี้
“จะไม่ยอมให้ข้าจ้างเจ้ารึ? ”
และเป็นการยอมรับสิ่งนั้น ดาริอุสซื้อความสามารถของตูตู นั่นเพราะสำหรับเขา คนเฉลียวฉลาดนับว่าหาได้ยาก ไม่ว่าเขาจะเป็นมิตรกับทหารทั่วไปเพียงใด ดาริอุสก็ยังเป็นขุนนางระดับสูง เขายังปฏิเสธไม่ได้ว่าระหว่างสามัญชนและขุนนางมีความแตกต่างอยู่มาก เขาย่อมไม่อาจสนิทสนมกับทหารทั่วไปกระทั่งอีกฝ่ายพูดความจริงได้ ไม่ต้องกล่าวไปถึงการพูดจริงทั้งหมดหากอีกฝ่ายเป็นอาชญากรที่ดาริอุสผู้คุ้มกฏควรควบคุม
“นับเป็นความยินดีอย่างสูงสำหรับข้า ตราบที่ท่านยินยอมให้ข้าได้ทำงานใต้บัญชาท่านขอรับ ใต้เท้าดาริอุส”
เช่นนั้นเอง ตูตูจึงได้เริ่มทำงานเป็นสายลับให้แก่ดาริอุส นับแต่นั้นมา ผลงานของตูตูก็สร้างความพึงพอใจได้ดังที่ดาริอุสคาดหวัง หรืออาจกล่าวได้ว่ายิ่งกว่าความคาดหมาย
ทว่าแม้ดาริอุสจะกำหนดหน้าที่ชัดเจนให้เขาแล้ว อีกฝ่ายก็ยังคงทำตัวติดดินมีที่มาที่ไปไม่ชัดเจนเช่นเคย
การที่ตูตูปรากฏตัวขึ้นที่คฤหาสน์เช่นนี้นับว่าหาได้ยากนัก ด้วยอีกฝ่ายเกรงว่าเขาจะทำลายชื่อเสียงของดาริอุส
“วันนี้ข้ามารายงานเรื่องสถานการณ์ของทางรัฐโรมาเนียดังที่ใต้เท้าได้ขอมาขอรับ”
กล่าวดังนั้นแล้ว ตูตูก็เชิดคางเล็กน้อยพยักพเยิดไปทางสตรีที่ยืนอยู่เบื้องหลัง นางนำเสนอกระดาษปึกหนึ่งที่เตรียมการเอาไว้ให้แก่บรูตุส
เป็นคำขอก่อนหน้าที่ดาริอุสขอตูตูเอาไว้ มันคือรายงานผลการสืบสวนในทางลับจากสายที่ซ่อนตัวอยู่ในโรมาเนีย
โรมาเนียเป็นขุมอำนาจหลักที่อยู่ติดชายแดนตะวันออกของฮอลเมีย สองประเทศเป็นศัตรูคู่ฟ้าที่สู้รบกันมาหลายต่อหลายครั้งจนทั่วพื้นทวีป ‘หากฮอลเมียร้องไห้ โรมาเนียหัวเราะ และหากโรมาเนียร้องไห้ ฮอลเมียหัวเราะ’ เป็นคำบรรยายความสัมพันธ์ของทั้งสองประเทศได้เป็นอย่างดี
ดาริอุสรับเอกสารเข้ามือ ดวงตาปราดมองตัวอักษรที่เขียนไว้อย่างเงียบงันครู่หนึ่ง
“...โอ ราชาโรมาเนียบัดซบนั่นคิดจะแบ่งแยกฮอลเมียรึ? ”
เอกสารเหล่านี้บันทึกรายชื่อขุนนางที่ติดต่อกับอาณาจักรศัตรูโรมาเนียขณะที่ยังเป็นคนของฮอลเมีย ลงรายละเอียดถึงจำนวนครั้งที่มีการแลกเปลี่ยนจดหมายกับฝั่งโรมาเนีย
“มันตั้งใจกระทำดังท่านว่าขอรับ ลอร์ดราสเตียทอสและลอร์ดเลคเนซิส สองคนนี้มีการแลกเปลี่ยนจดหมายค่อนข้างถี่”
ดาริอุสยกมือขึ้นเท้าคาง ครุ่นคิดถึงสถานที่และดินแดนของขุนนางทั้งสองที่ตูตูกล่าวถึง
“มิใช่ดินแดนพวกมันล้วนอยู่ติดโรมาเนียหรอกหรือ? หรือหมายความว่าพวกมันตั้งใจสร้างสัมพันธ์กับโรมาเนียเผื่อในกรณีที่เกิดเหตุอะไรขึ้น? ”
“ขอรับ ดังนั้นข้าเชื่อว่าเรื่องนี้ไม่สนใจก็ไม่เป็นไร เว้นเสียแต่สถานการณ์ในฮอลเมียจะย่ำแย่ลง”
สำหรับขุนนางผู้ครองดินแดนรอบชายแดนที่ไม่รู้ว่าจะถูกรุกรานจากอาณาจักรข้างเคียงเมื่อใด การสร้างมิตรไมตรีเอาไว้ย่อมดีกว่าในกรณีที่เกิดเหตุไม่คาดฝัน การปล่อยข่าวลือของพวกมันออกไปดูจะเหมาะสมกว่าการผลักไสขุนนางผู้ครองดินแดนให้ไปเข้ากับประเทศเพื่อนบ้าน
“เช่นนั้น ปัญหาก็อยู่ที่ลอร์ดโบลเดน”
ดาริอุสกล่าวชื่อขุนนางที่แลกเปลี่ยนจดหมายบ่อยครั้งเทียบเท่าขุนนางทั้งสองก่อนหน้า แม้ดินแดนจะอยู่ค่อนข้างห่างไกลจากชายแดน
“กล่าวได้ว่ามันชมชอบการใช้จ่ายเงินทอง อีกฝ่ายอาจกุมความลับของมันเอาไว้ หรือถูกเงินทองล่อตาล่อใจ หรืออาจจะทั้งสองประการ”
ดาริอุสเผยรอยยิ้มดุดันเมื่อได้ยินคำของตูตู
“สวะโสโครกที่ขายแผ่นดินแม่…”
ตูตูยิ้มจาง จินตนาการภาพวันสุดท้ายอันน่าสลดที่รอคอยขุนนางผู้นั้นซึ่งดาริอุสหมายตา
หลังจากนั้นดาริอุสยังแลกเปลี่ยนข้อมูลอีกหลายประการ ก่อนจะพยักหน้าอย่างพึงพอใจ
“ยังคงเขียนรายงานสืบสวนได้ไร้ที่ติเช่นเคย เจ้าช่วยได้มากนัก”
“ไม่เลยขอรับ เพียงเท่านี้ย่อมไม่คู่ควรต่อคำชมเชยจากท่าน”
เห็นตูตูยังคงถ่อมตนต่อคำขอบคุณของตน ดาริอุสยกยิ้มกว้างอีกคราว
“ทว่า หากข้อมูลในระดับเพียงเท่านี้ ส่งมาทางผู้ส่งสารดังเคยย่อมสะดวกกว่ามาก เจ้ามาวันนี้มีข้อมูลพิเศษใดหรือ? ”
“ท่านเทพอวยพร ข้าถูกจับได้เสียแล้วใช่ไหมขอรับ? ”
ตูตูเผยยิ้มเขินอายราวเด็กน้อยที่ถูกเปิดเผยแผนร้าย ทว่าก็เปลี่ยนเป็นสีหน้าจริงจังในทันใด กระซิบเบา
“หากข้าเอ่ยถึงกรณีบอลนิส ท่านจะเข้าใจหรือไม่ขอรับ? ”
ไปได้ข้อมูลจากไหนกันหนอ ยังมีหูเฉียบคมเช่นเคย
“ข้าเพิ่งได้ยินเรื่องราวจากคนในทัพหลวงเมื่อเช้า ทราบมาว่าทาสครึ่งมนุษย์ก่อกบฏในบอลนิส และพวกโซออนนั่นฉวยโอกาสจากความวุ่นวายเข้าครองเมือง ประมาณนั้น”
แม้จะเรียกว่าทาสก่อกบฏครองเมือง ทว่าก็ยังเป็นสิ่งที่เกิดขึ้นโดยพวกเผ่าพันธุ์ชั้นรอง การก่อกบฏและขยายตัวที่เกิดขึ้นในคราวเดียวราวไฟป่าเช่นนี้น่ากลัวนัก ทว่าเมื่อผู้ก่อกบฏคือเผ่าพันธุ์ชั้นรอง มนุษย์ย่อมไม่ร่วมด้วยเป็นแน่ ดังนั้นการปราบปรามย่อมเป็นไปโดยง่ายเพียงส่งทัพไปในจำนวนเหมาะสม
ไม่มีทางที่ตูตูจะไม่ทราบเรื่องเช่นนี้
ดาริอุสพูดต่ออย่างระมัดระวังขณะสังเกตว่าตูตูกำลังกังวลเรื่องใด
“แม้เป็นเพียงส่วนหนึ่งของเผ่าชั้นรองและไม่ใส่ใจเรื่องผลลัพธ์ซึ่งกลายเป็นการกระตุ้นเผ่าชั้นล่างในประเทศ แล้วก็เนื่องจากเกิดขึ้นในพื้นที่ดินแดนอาณาเขต ชาวไร่ที่แต่เดิมไม่พอใจในลอร์ดของตนอาจเห็นเป็นโอกาสและวางแผนก่อกบฏเช่นกัน อย่างไรก็ต้องถูกบดขยี้โดยเร็ว
เรื่องนี้ก็เป็นความปรารถนาของฝ่าบาทเช่นกัน
เร็วๆ นี้ก็มิได้มีสงครามใหญ่อะไร เช่นนี้คงทำให้คนหนุ่มได้สร้างผลงาน ข้าเห็นว่าเป็นโอกาสดีให้พวกมันได้เก็บเกี่ยวประสบการณ์”
“ท่านจอมพล ข้าขอมอบคำแนะนำให้ท่านอย่างหนึ่งได้หรือไม่ขอรับ? ”
ตูตูเอ่ยขึ้น ขัดคำดาริอุส
“ท่านห้ามดูเบาเหตุการณ์บอลนิสในคราวนี้เป็นอันขาด”
ดาริอุสขมวดคิ้ว จ้องมองใบหน้าตูตู ทว่าบนนั้นไร้ซึ่งวี่แววการล้อเล่น
“นี่คือสิ่งที่ข้าถือโอกาสเตรียมการเอาไว้ขอรับ” เขากล่าวขณะที่สตรีเบื้องหลังส่งรายงานฉบับใหม่ให้แก่ดาริอุส
“เป็นรายละเอียดของบอลนิสและการพ่ายแพ้ของหน่วยปราบปรามโซออน ไปจนถึงสิ่งที่เกิดขึ้นยังเนินเขาฮอกห์นาเรียห์ในเวลาต่อมา”
เมื่ออ่านรายงาน ใบหน้าดาริอุสก็ประหลาดใจขึ้นมา
“...จริงหรือ? ”
ใบหน้าเขายังคงเผยความไม่เชื่อกระทั่งหลังอ่านจบ
“ผู้เขียนรายงานฉบับนี้คือผู้ช่วยผู้บัญชาการมาโครนิสที่รักษาการยังป้อมปราการ ณ ที่ราบซลเบียงต์
ชื่อที่ตูตูเอ่ยคุ้นหูดาริอุสนัก
หากจำไม่ผิด มันคืออดีตทหารที่ไต่เต้าจากทหารรับจ้างเร่ร่อนขึ้นมาเป็นผู้ช่วยผู้บัญชาการ
สิ่งที่ตูตูมอบให้คือส่วนหนึ่งของการร้องเรียนต่อลอร์ดแห่งบอลนิส ร้องขอการปลอบประโลมกำลังเสริมและเรื่องการขาดอุปกรณ์การแพทย์ที่มาโครนิสส่งไป รายงานฉบับนี้เขียนเรื่องการลอบโจมตีด้วยเพลิงโดยสรุปเอาไว้หลังจากสัมภาษณ์ทหารที่กลับมายังป้อมปราการอย่างมีชีวิตโดยยาก
ตูตูได้มันมาจากที่แห่งหนึ่ง
“พวกโซออนจัดการกองทัพเราด้วยการลอบโจมตีเช่นนี้ ไม่น่าเชื่อว่าจะเป็นการลงมือหน้างาน…! ”
ขณะนำกองทัพ ดาริอุสต่อสู้กับโซออนมานับครั้งไม่ถ้วน ทว่าไม่มีแม้สักครั้งที่โซออนจะใช้ไฟเข้าจู่โจม
“ถูกต้องดังท่านว่าขอรับ ทว่าเรื่องนี้เป็นความจริง อีกประการ ยามนี้บอลนิสล่มสลายแล้ว ป้อมปราการย่อมพ่ายแพ้แล้วโดยไม่ต้องสงสัย”
ตูตูเอนกายท่อนบนที่ไร้แขน ขยับเข้าใกล้ดาริอุส
“ท่านจอมพล การโต้ตอบของโซออนและทาสก่อกบฏในคราวนี้ มีคนชักใยอยู่เบื้องหลัง”
“สายจากโรมาเนียรึ…? ”
โดยรอบนี้ เขาย่อมไม่อาจคิดถึงใครได้อีกนอกจากโรมาเนียที่พยายามสร้างสถานการณ์ให้ฮอลเมียเสียเปรียบ
“ตอนนี้ข้าทราบเพียงเท่านี้ขอรับ ทว่าผู้ที่ชักใยสถานการณ์อยู่เบื้องหลัง มิเพียงขับไล่หน่วยปราบปรามด้วยการลอบโจมตีนี้ ยังคงยึดป้อมปราการในพริบตา บังคับยึดบอลนิสด้วยทาสอย่างรวดเร็วเกินกว่าข่าวจะส่งมาถึง กระทำเช่นนี้ย่อมมิใช่สิ่งที่คนธรรมดาสามารถทำได้”
ได้ยินคำของตูตู ดาริอุสยกมือขึ้นกอดอก ตกลงสู่ความเงียบงันอันหนักหน่วง
ใช้เวลาราวนับหนึ่งถึงยี่สิบ ดาริอุสก็ปล่อยแขนตน แล้วกล่าว
“ดูเหมือนพวกหนุ่มๆ คงจะบ่นว่าตาแก่เช่นข้าเข้าไปวุ่นวายอีกแล้วกระมัง? ”
เห็นท่าทีตัดสินใจได้จากคำประชดประชันของดาริอุส ตูตูก้มหัวต่ำ
“ข้าเชื่อว่าย่อมเป็นการตัดสินใจที่ชาญฉลาดขอรับ”
“ดีมาก ข้าจะรายงานเรื่องนี้ต่อฝ่าบาท อยู่ทัพหน้าด้วยตนเอง”
◆◇◆◇◆
เมื่อขึ้นสู่รถเข็นที่ได้ผู้รับใช้ช่วยเข็นแล้ว ตูตูก็ออกจากคฤหาสน์ของดาริอุสทางประตูหลัง
ตูตูได้สตรีคนเดินช่วยเคลื่อนย้ายเข้าสู่เกวียนใหญ่ที่รออยู่บนถนนด้านหลัง เขาเอนกายพิงหมอนที่ถักทอจากฟาง มองสตรีและบุรุษผู้ขับรถม้าช่วยกันถอดประกอบเพื่อขนย้ายรถเข็นอย่างสบายใจ
ไม่นานนัก ตูตูก็รู้สึกคอแห้งขึ้นมา เขาใช้เท้าหยิบถุงหนังใส่น้ำโดยที่ยังเอนกาย ใช้นิ้วเท้าถอดจุกถุงน้ำออก น้ำมันมาจ่อปากอย่างคล่องแคล่ว ดื่มน้ำที่ดูน่าอร่อยจากในถุง
เมื่อดื่มจนเสร็จ ตูตูก็ปิดจุกกลับไปอีกครั้ง ก่อนจะหันไปเห็นสตรีคนเดิมที่ถอดประกอบรถเข็นเสร็จแล้วจ้องมองเขาด้วยดวงตาเสียดแทง
“นายท่าน ผู้อื่นจะมองที่ใดก็ได้ หยุดการกระทำเช่นนั้นเถอะเจ้าค่ะ”
กล่าวดังนั้น นางก็ดึงผ้าปิดท้ายรถเกวียน ร้องบอกคนขับให้ออกรถได้ ตูตูยิ้มจางด้วยสีหน้าเขินอายยามรถเกวียนเคลื่อนตัวออกไปอย่างช้าๆ จนเกิดเป็นแรงสะเทือนเบาบาง ทว่าเขาเห็นว่าในสายตาของสตรีผู้นี้ยังคงมีอารมณ์อื่นที่ก่อตัว
“ดาเมีย มีอะไรจะบอกข้าหรือไม่? ”
สตรีในเครื่องแต่งกายบุรุษนามดาเมียเบิกตากว้างอย่างแปลกใจ ลังเลอยู่ครู่หนึ่งก็กล่าว
“เรื่องผู้นำโซออนและทาสที่ก่อกบฏในบอลนิส”
เมื่อตูตูยกคางขึ้นส่งสัญญาณให้ว่าต่อ ดาเมียก็ถามออกมา
“มิใช่นั่นคือ ‘วีรบุรุษ’ ที่นายท่านเล่าให้ข้าฟังหรอกหรือเจ้าคะ? ”
“สักวัน ‘วีรบุรุษ’ ผู้ต่อต้านศรัทธาศักดิ์สิทธิ์จะปรากฏ และสงครามใหญ่จะเกิดขึ้น”
คือสิ่งที่ตูตูเคยบอกนาง
ศรัทธาศักดิ์สิทธิ์ที่ยามนี้ปกครองท้องทวีปนั้นสุดโต่งเกิดไป
มันกล่าวว่าเผ่าพันธุ์อื่นสมควรถูกกำจัดเพื่อให้มนุษย์เป็นเผ่าพันธุ์ที่ยิ่งใหญ่ที่สุด ยามนี้มนุษย์มีอำนาจมากที่สุดจึงสามารถรอดมาได้ ทว่าความโกรธแค้นที่เผ่าอื่นต้องทนรับย่อมจุดประกายบางสิ่งที่จะสั่นสะเทือนทั่วทั้งทวีปในสักวันขึ้นกับเวลา
ในเวลานั้น จะมีใครคนหนึ่ง ผู้ที่พยายามช่วงชิงความเหนือกว่าศาสนจักรศรัทธาศักดิ์สิทธิ์ปรากฏขึ้น
นั่นคือสิ่งที่ตูตูเคยทำนายเอาไว้
มิใช่การกบฏของโซออนและทาสในยามนี้ราวกับสิ่งที่ตูตูเคยบอกเอาไว้หรอกหรือ? ดาเมียสงสัย
ทว่ามิได้ตอบคำ ตูตูกลับเป็นฝ่ายย้อนถามดาเมีย
“นี่ดาเมีย เจ้าคิดว่าอาณาจักรเติบใหญ่ได้เพราะศาสนจักรหรือ? ”
คิดอยู่ครู่หนึ่ง ดาเมียก็คิดออก นางตอบ
“มิใช่นั่นคือเหตุผลที่อาณาจักรรุกรานเผ่าอื่นหรือเจ้าคะ? ”
“เบื้องหน้าก็มีเพียงเท่านั้น”
ทว่าตูตูกลับปฏิเสธนางด้วยคำสรุปสั้น
“มนุษย์ได้รับทั้งศัตรูและศักดิ์ศรีเพราะศรัทธาศักดิ์สิทธิ์”
รอยยิ้มเย้ยหยันปรากฏบนริมฝีปากตูตู
“มนุษย์มิได้แข็งแกร่งเช่นไดโนซอเรี่ยน ไม่อาจเคลื่อนไหวในน้ำได้อิสระอย่างมาร์แมน ไม่มีฝีมือสร้างเทคโนโลยีเช่นคนแคระ และมิได้งดงามเช่นเอลฟ์ พวกมันไม่อาจวิ่งได้ไวเฉกโซออน ทั้งไม่อาจบินบนฟ้าได้อย่างฮาร์ปี้
ในส่วนลึก ทุกคนล้วนแต่เชื่อเชื่อว่ามนุษย์นั้นต่ำต้อยที่สุดในเจ็ดเผ่าใช่ไหมเล่า?
ทว่าศรัทธาศักดิ์สิทธิ์กลับเอ่ยว่าเผ่าพันธุ์อื่นล้วนต่ำต้อยกว่า ทั้งยังไม่มีเหตุผลอีกเช่นกัน พวกมันเพียงกล่าวว่ามนุษย์สูงส่งและเผ่าพันธุ์อื่นต่ำต้อย เพียงเท่านั้นก็มากพอสำหรับมนุษย์ที่มีปมด้อยว่าตนต่ำต้อยอ่อนแอแล้ว”
ตูตูแค่นหัวเราะเบาราวกับจะเอ่ยว่า “ไร้สาระนัก”
“ยิ่งกว่านั้น ศรัทธาศักดิ์สิทธิ์ยังได้พิสูจน์และสร้างปมขัดแย้งที่ง่ายต่อการเข้าใจให้แก่ทุกคนไม่ว่าจะมนุษย์หรือเผ่ารอง เมื่อสร้างศัตรูชัดเจนเช่นนี้ขึ้นมา เรียกพวกมันว่าครึ่งมนุษย์ มอบอารมณ์ประดับที่เรียกว่าศักดิ์ศรี อาณาจักรก็ผนึกกำลังชาวเมือง สร้างประเทศที่ทรงอำนาจด้วยกฎอำนาจรวมศูนย์ นี่คือสิ่งที่อาณาจักรได้รับจากศรัทธาศักดิ์สิทธิ์”
ยามนั้น ตูตูดึงเอาปึกกระดาษจากกล่องที่เต็มไปด้วยจดหมาย ส่งให้ดาเมียด้วยเท้า
“สุนทรพจน์ของผู้นำกบฏในบอลนิสอันนี้ น่าสนใจโดยแท้”
มันคือรายงานโดยละเอียดของ ‘คำประกาศแห่งเหล็ก’ ที่โซวมะขึ้นปราศรัย ส่งมาจากสายลับของเขาในบอลนิส
“พวกมันคือทัพผสมของโซออนและทาสที่โซออนปลดปล่อย ยามนี้พวกมันรวมตัวกันภายใต้ธงแห่งความกลัวมนุษย์ ทว่าจุดมุ่งหมายของพวกมันล้วนแตกต่าง โซออนต้องการปกป้องถิ่นฐานของตนที่ใช้ชีวิตอยู่ ทว่าเป้าหมายของทาสมีทั้งการกลับสู่บ้านเกิด การลงมือแก้แค้นมนุษย์ และเป้าหมายอื่นๆ ที่ขัดแย้งกันอยู่มาก เช่นนี้ใครเล่าจะควบคุมพวกมันได้? ”
แม้จะอยู่ที่นี่ ห่างไกลจากบอลนิส ตูตูกลับสามารถมองเห็นปัญหาของโซวมะและคนอื่นๆ ได้อย่างแม่นยำ
“วิธีที่ง่ายที่สุดคือการชี้นำให้โซออนและอดีตทาสที่เข้าร่วมมองรัฐฮอลเมียและมนุษย์เป็นศัตรู บอกพวกมันว่า เอาชนะฮอลเมีย สังหารมนุษย์เสีย เช่นนี้ง่ายต่อการเข้าใจเป็นอย่างยิ่ง ทว่าผู้นำโซออนกลับมิได้ทำเช่นนั้น เจ้าเข้าใจความหมายของสิ่งนี้หรือไม่? ”
ขณะที่ดาเมียส่ายหน้าซ้ายขวาเบาๆ ตูตูก็ยิ้มกว้างแล้วกล่าว
“หากคนผู้นี้ยอมรับสิ่งที่เรียกว่า ‘เสรีภาพ’ และ ‘ความเท่าเทียม’ ย่อมหมายความว่าเขาจะเป็นมิตรแม้กระทั่งมนุษย์
ดาเมียเบิกตากว้างราวกับจะกล่าว ‘ไม่จริงน่า! ’
“ช่างเป็นคนเจ้าเล่ห์นัก! ขณะสร้างศัตรูเพื่อรวมกำลังพันธมิตร เขายังเปิดพื้นที่เพื่อเสริมความแข็งแกร่งด้วยความเป็นไปได้ในการกลืนกินมนุษย์ที่เคยเป็นศัตรูหากยอมรับมุมมองของพวกตน กระทั่งศรัทธาศักดิ์สิทธิ์ยังไม่อาจเทียบเท่าเขา! ”
ตูตูยักไหล่
“เขาเป็นวีรบุรุษหรือ? อย่าได้กล่าวโง่งมเลย คนผู้นี้มิใช่คนใจแคบ เขาเป็นคนที่น่ากลัวยิ่งกว่านั้นมาก”
ตูตูที่นอนเอนกาย ฉับพลันก็ลุกขึ้นจ้องมองรายงานที่วางเกลื่อนด้วยสายตาตั้งสมาธิ
ราวกับสามารถค้นหารูปร่างของโซวมะผู้ปราศรัย ‘คำประกาศแห่งเหล็ก’ ในนั้น
“น่าตกใจนัก ข้าอยากรู้ว่าคนผู้นั้นเติบโตมาในสภาพแวดล้อมแบบใด? ข้าอยากรู้ว่าเขาได้รับการศึกษามาเช่นใด? เหตุใดจึงเกิดความคิดเช่นนี้ขึ้นมาได้? ข้าจินตนาการไม่ออกเลย”
ตูตูย่อมไม่ทราบ
เรื่องที่โซวมะมาจากต่างโลก และเรื่องที่เขาเป็น ‘เด็กผู้ร่วงหล่น’
เรื่องที่โลกแห่งนั้น ประเทศที่แข็งแกร่งที่สุดคือประเทศที่มีพหุวัฒนธรรม ปกครองผู้อพยพจากหลากหลายประเทศภายใต้คำว่า เสรีภาพ เสมอภาค และความยุติธรรมในประเทศ
เรื่องที่เผด็จการรวบรวมผู้คนด้วยคำล่อลวง ให้ผู้คนรวมตัวกัน และสร้างศัตรูเทียมจากนอกประเทศ แม้จะทำให้ทั้งเศรษฐกิจและผลิตผลในประเทศตนเองตกต่ำลง
“เช่นนั้นท่านคิดจะสังหารผู้นำกบฏหรือเจ้าคะ นายท่านตูตู”
คำถามนี้สื่อว่าตูตูสามารถสังหารอีกฝ่ายได้อย่างง่ายดายโดยมิให้ผู้อื่นทราบ นั่นคือสิ่งที่ตูตูสามารถทำได้ ทั้งไปไกลและกว้างเพียงนั้น
“ข้าต้องการดูสถานการณ์ต่อไปอีกสักพัก เจ้าทราบไหมเล่า? ”
“เช่นนั้นการกระตุ้นท่านจอมพลดาริอุสมิใช่เรื่องไม่ดีหรอกหรือเจ้าคะ? ”
ไม่ว่าพวกมันจะแน่วแน่เพียงใด ทว่าท้ายสุดแล้วโซออนก็ยังตกต่ำ พวกทาสก็ยังก่อกบฏโดยไม่คิดถึงอนาคต ศัตรูคนต่อไปย่อมเป็นกองทัพฮอลเมีย อาวุธและความสามารถล้วนสูงส่งกว่าระดับของเมืองป้อมปราการอย่างทาบไม่ติด
ไม่ต้องเอ่ยว่าผู้นำทัพยังเป็นแม่ทัพดาริอุส เรื่องคงจบโดยอีกฝ่ายไม่ทันได้รอเห็นว่าเกิดอะไรขึ้น
ทว่าตูตูกลับแค่นหัวเราะคล้ายดูแคลน
“หากเพียงแค่จอมพลดาริอุสก็ยังโค่นลงได้ เช่นนั้นพวกมันก็ไม่ได้สำคัญอะไร”
“เพียงแค่...หรือเจ้าคะ…? ”
จอมพลดาริอุสย่อมเป็นจอมพลที่เก่งกาจที่สุดของฮอลเมีย เหตุนี้ตูตูจึงโปรดปรานการแลกเปลี่ยนกับดาริอุสแม้จะเสี่ยงอันตรายราวย่างก้าวบนน้ำแข็งแผ่นบาง ทว่านางกลับไม่อาจเข้าใจเป้าหมายของผู้เป็นนายที่ประเมินดาริอุสด้วยคำว่า ‘เพียงแค่’
“เพียงแค่นั้นเท่านั้น ผู้นำของพวกมันเลือกจะต่อสู้กับโลกใบนี้ เรากำลังสนทนากันว่าเขาจะครองโลก ย่อมต้องเอาชนะคนในระดับจอมพลดาริอุสได้อย่างง่ายดาย หากเรื่องในระดับนี้ยังไม่อาจทำได้ เช่นนั้นให้เขารีบออกจากเวทีโดยไวย่อมดีต่อทุกคนมากกว่า”
ดาเมียพูดไม่ออก
นายท่านคาดหวังอะไรจากผู้นำโซออนหรือ? หรือเพียงต้องการบดขยี้อีกฝ่ายเท่านั้น?
“ดาริอุสต้องเป็นผู้นำทัพบุกอย่างไม่ต้องสงสัย เช่นนั้นข้าเองก็สงสัยว่าคนผู้นี้จะทำอย่างไรกับจอมพลผู้เก่งกาจแห่งฮอลเมียผู้เป็นศัตรู? เขาจะแสดงอะไรให้เราดูกันเล่า? ”
ใบหน้าของตูตู ยามเอ่ยเช่นนั้น เปล่งประกายด้วยความยินดีคาดหวัง ราวกับเด็กน้อยรอของขวัญวันเกิดตน
◆◇◆◇◆
เรื่องของเมืองบอลนิสทางตะวันตกของฮอลเมียยอมแพ้ให้แก่โซออนและทาสถูกรายงานให้แก่ราชาแห่งฮอลเมียภายในวันนั้นก่อนเที่ยงวัน
ราชาวาเรียส ซาโดมา แห่งฮอลเมียทรงกริ้วนัก ภายใต้แรงโกรธ พระราชาทรงตรัส
“บั่นหัวโซออนและทาสเหล่านั้นให้สิ้น! ”
ความเกรี้ยวกราดนี้มิใช่เพียงผลจากโซออนที่พระองค์ทรงมองว่าเป็นเพียงอสูรต้อยต่ำและทาสที่กบฏเท่านั้น วันพระราชสมภพของพระองค์ใกล้เข้ามาแล้ว ทรงมองว่าการล่มสลายของบอลนิสที่เกิดขึ้นในช่วงเวลานี้คือการดูหมิ่นพระองค์อย่างร้ายแรงโดยโซออนและทาส
ด้วยพระอารมณ์โกรธาเช่นนี้ กองทัพที่ประจำการอยู่โดยรอบอาณาจักรฮอลเมียจึงรวมตัวอย่างรวดเร็ว
และผู้ถูกเลือกเป็นผู้บัญชาการสูงสุด คืออดีตแม่ทัพใหญ่ ดาริอุส บรูตุส
![[News] แจ้งเรื่องลิขสิทธิ์ TMR](https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiynplgIPe_uHeoNCVYkqsj_EQ_TsbCNL62Znew2INbXmT5tfguYpG3bzV7m_ODK22Z23XHAsWxTTzS0YZQL2H4Q6opkCfcn5djwHZ_kEo5jwAQWBL8PUNt7LQR-fBrm-hTzz6gxoz4XJw/w680/Shala-Talk.jpg)
0 ความคิดเห็น